Over rozemarijn en glutenvrije kastanje cake

Voor het raam van mijn lief zijn woonkamer staat een grote rozemarijnstruik, die me – tijdens het ramen lappen – omarmt met een verfrissende, opmonterende geur. Rozemarijn is zalig. Vooral op zo’n druilerige, grijze februaridag, waarop je hoofd door een verkoudheid precies vol wattebollen zit en je je wat killig voelt. Rozemarijn schenkt je dan weer warmte én zorgt ervoor dat je je opnieuw beter kunt concentreren. Een van mijn favoriete herboristen schreef eens dat rozemarijn haar deed denken aan een oud, Italiaans dametje met een knotje en knokelige vingers dat kwiek alle kamers van het huis tot in de hoekjes schoonmaakt en dat – als je haar in de weg loopt – klaar staat om je met haar bezem een tik onder je poep te geven. Alleen: het huis dat ze schoonmaakt, is eigenlijk jouw lichaam. Rozemarijn houdt inderdaad grote kuis in je lijf en dat doet ze door je circulatie op gang te brengen en alles wat ‘vast’ zat, los te maken en af te voeren en ook door je lever en gal in hun taak te ondersteunen. Het is daarom een ideaal kruid om te gebruiken in de late winter, wanneer je je wat koud en lamlendig voelt door te veel binnenshuis stil te zitten.

Een thee van een koffielepel gedroogde rozemarijn op een kop heet water werkt daarvoor prima. Als je last hebt van zenuwachtigheid of slapeloosheid doe je er goed aan om rozemarijn te combineren met lavendel. Beiden versterken je zenuwstelsel, maar de lavendel zal er voor zorgen dat de rozemarijn je niet uit je slaap houdt. Bovendien kan deze combinatie je ook van spanningshoofdpijn afhelpen.

Ik bewonder rozemarijn verder ook omdat het tegelijkertijd opwekkend en rustgevend is. Klinkt dat wat raar? Denk dan aan het gevoel dat je krijgt wanneer iemand je schouders masseert: je wordt er rustig van, maar net doordat je ontspant, kan je energie vrijer stromen en krijg je weer meer zin om in je werk, studie, of waar je dan ook mee bezig was, te vliegen. Het is net dat wat rozemarijn voor je doet.

Rozemarijn bevat verder ook veel rozemarijnzuur, een krachtige antioxidant die vooral onderzocht werd voor zijn beschermend effect op de hersencellen. De antioxidante werking van rozemarijnzuur is nog sterker dan die van vitamine E, waardoor een extract van rozemarijn vaak ook toegevoegd wordt aan plantaardige oliën zodat ze minder snel ranzig worden. In diezelfde lijn kan rozemarijn er ook voor zorgen dat de slechte LDL-cholesterol in je lijf niet oxideert en daardoor dus minder ‘kleverig’ wordt.

Rozemarijn is heerlijk in voedsel. Toen ik nog vaak in Italië vertoefde, at ik er regelmatig castagnaccio, een soort van cake op basis van kastanjemeel en daar MOEST rozemarijn bij, anders was het geen echte castagnaccio (Italianen zijn nogal vasthoudend aan hun traditionele recepten). Ik geef je hierbij een recept van castagnaccio dat ik leerde van Ughetta, een kranige Italiaanse dame (zo een beetje als diegene die hierboven beschreven werd). De appel heb ik er zelf aan toegevoegd. Ik heb nooit aan Ughetta durven vertellen dat ik een appel in mijn castagnaccio deed …. doodzonde, weet je wel.

Ingrediënten

400 g kastanjemeel (verkrijgbaar in de natuurwinkel)
ongeveer 1/2 l water
mespuntje zout
70 g rozijnen (geweekt)
1 grote appel in schijfjes
olijfolie
50 g walnoten
40 g pijnboompitten
een paar takjes rozemarijn

Optioneel: ricotta

Bereiding: 

Meng het kastanjemeel met water en zout tot je een beslag krijgt dat eruit ziet als pannenkoekenbeslag. Roer er ongeveer 2 eetlepels olijfolie door. Laat het beslag zeker een uur rusten met een keukenhanddoek erover.
Roer vervolgens de rozijnen en de walnoten door het beslag. Vet een taartvorm in met olijfolie en schik op de bodem de appelschijfjes. Giet het beslag over de appelschijfjes en strooi er de pijnboompitten en de rozemarijn over. Zet in een voorverwarmde oven op 180°C en bak ongeveer een half uur af.

Traditioneel wordt castagnaccio in Italië met verse ricotta erbij gegeten. Probeer dat zeker eens, want het is superlekker!